Ni naiz... (1)

Joan da.

Ezertan sinesten ez duenarentzat, bizitza, peripezia biologikoaren menturazko episodio bat da. Kausalitate baten ondorioa, baina baita kasualitate bat ere.

Bizitza, determinismo hertsi eta ilun batean klausuratzen da. Jainkoak eman zezakeen askatasun-puska ttikia, albedrio askearena, biologiak eta genetikak ez du ematen.

Heriotza, bizitzaren amaiera da. Nik ere sinetsi nahiko nuke gero zerbait izango dela, maite izan nituen haiek nonbait aurkituko ditudala.

Nire azken poemak, hiru poema hunkitu, Lurdes hil baino aste batzuk lehenagokoak dira. Berari eskaini nizkion. Geroztik ez naiz poesia lerro bakar bat ere idazteko kapaz izan.

Eta berriro pentsatzen dut hitzek ezin dezaketela bizitza erridimitu, eta are gutxiago heriotza.

http://www.youtube.com/watch?v=Xr-6vdI7aUI

*LETE, Xabier. Abestitzak eta poema kantatuak. Donostia: 2006, Elkar

Udako 15 egun magikoak!

Askok dakizuen lez, aurtengo uda niretzat zoragarria izan da. 15 egun magiko bizi ditut abuztuaren 1-15era bitartean. Benidormen izan naiz Aspace Gipuzkoako lagun batzuekin eta udalekuetako parte hartzaile batek idatzi zigunarekin natorkizue. Hectorrena da idatzia, Agustinek idatzi baldin badu ere. Eskerrik asko zuei, horrelako 15 egun magiaz betetzeagatik...

LA TRIBU DE LOS MAGICOS

"Erase una vez en unas llanuras del Oeste, donde vivía una gran tribu. Su principal cualidad se basaba en la gran amistad que se tenían entre ellos, no obstante, su felicidad dependía de un mágico equilibrio.

Por diferentes circunstancias la mitad de la tribu, no podían hacer gran parte de las actividades físicas de la vida diaria, pero podían comunicarse con los dioses de la naturaleza y saber donde se encontraban las grandes manadas de búfalos tan necesarias para su vida. La otra mitad del grupo conocían las impresionantes cualidades que tenían y los cuidaban con entusiasmo y alegría. El jefe de la tribu organizaba las actividades contando siempre con todos, asegurándose de que los mágicos miembros de la tribu estaban bien atendidos.

Cuando salían en busca de las manadas los mágicos eran llevados por sus compañeros en grandes carretas, mientras los mejores cazadores hacían su trabajo, dos personas hacían labores de guardia para proteger a los mágicos.
Los dioses viendo el buen funcionamiento de la tribu pensaron que los mágicos debían ayudar a otras tribus, por eso llego el momento de separarse durante un año, al principio entendieron la decisión de los dioses como algo mal triste.

Por ello el jefe de la tribu hizo comprender a todos que no era una despedida sino un hasta pronto, dijo que ante todo no debían dudar jamás la amistad que les había hecho prosperar tanto. Aquel pacto entre dioses y hombres se perdió en la inmensidad de los tiempos, pero hoy en día existen algunas tribus urbanas que recuerdan a la amistad de los mágicos, los cazadores y los guardianes.

Que los dioses de la naturaleza nos protejan a todos durante un año para que se renueve la amistad que ha nacido entre nosotros. Recordemos siempre los días como si fueran toda una vida en una lejana pradera."

Hector eta Agustin

Iritsi zait uda

Iritsi zait uda. Batzuk esango dute ederki bizi naizela urtean zehar ere, baina ez udan bezain ondo, udan bezain zoriontsu. Aurtengo urtea (ikasturtea) aldiz desberdina izan da. Jakingo duzue honez gero zergatik.
Uda ere ezberdina izango da, ezberdina egingo zait. Gauza asko dut egiteko, ikasteko, disfrutatzeko, gozatzeko. Eta egon ziur horretara noala, ikastera, egitera, disfrutatzera, gozatzera, ...

Badut beldurra, gaizki egitearena agian. Aukera eman didatenei huts egitearena. Baina norberak du egin nahi duena nola egin nahi duen egiteko parada.

Bada liburu bat nire orain arteko udak biltzen dituena, eta espero luzaroan ere bilduko dituena, Mendiguren Xabierren "Uda betiko balitz", izan ere uda betiko balitz...

“Haurtzaroa pozaren erresuma izendatzea

Gizakien Historian edo Historiaurrean

Urrezko Aro bat izan zela sinestea bezalakoa da:

Harrezkero dena litzateke endekatze eta galera,

Okerretik okerrera igarotze ezinbesteko bat.”

Mendiguren, Xabier [Uda betiko balitz]

...milesker bidea zuekin egiten uzteagatik... Laster arte!...

I. ZATIA:

Orion, 2010eko apirilaren 17an

Aupa Larraul!

Ez da erraza urte osoan pertsona batzuekin egon ostean eta amaiera gertu dagoela konturatzean, barruan geratzen den sentsazioa. Urruti geratu zaigu urria, eta oso gertu maiatza. Eta tartean hamaika gauza. Hasieran ezagutu genituen bi pailazoak gogoan, Jurgi eta Sergio. Zein baino zein. Jurgi ero hutsa, begirale bezala dakiena eta balio duen pertsona. Sergio entzuten dakien pertsona. Berak esan zidan zentzua ematen niola berak egiten zuen lanari. Oker dabil, niri berak eman dit egiten ari naizen hau egiten jarraitzeko zentzua eta gogoa, funtsean, ilusioa. Ainara zer esanik ez. Plazer hutsa izan da zurekin esperientzia honen zati bat igarotzea. Zuregan ni bat bilatu dut. Besteengan irribarrea sortzeko irribarrea. Irribarrea egitea kostatzen zitzaidan momentuetan ere irribarre eginaraztea lortu duzu, eta penak ahazten lagundu didazu. Areso izan da niretzako gehien ezagutzea kostatu zaidan pertsona. Hasieran, esaten zuen gauza bakoitza entzuteko sekulako errespetua sortu zenidan. Hasieran txarra zela pentsatzen nuen, baina nik uste bere papera agian hobekien betetzen jakin duen koordinatzailea izan dela. Gustua eta dena eman du azkenerako zure “bronkak” jasotzea. Kritika konstruktiboak egiten ikasi dut, eta bai ere hori egitea ze garrantzitsua eta ze ona den ere. Ez ekintzak gauzak baloratzeko soilik, norbera eta ni baloratzeko ere.

Hasieratik oso gustura sentitu naiz Larraulen egin ditudan lagunen artean. Taldean, lasaitasun osoz, ni izaten utzi didate. Naizen bezalako Xabi ezagutzeko aukera eman didate, eta ni neronen burua ezagutu naizen bezala taldeak ere ni ezagutu nau. Lehenengo asteburuan automatikoki batzuengan etiketak jarri nituen. Bai, nik ere etiketak jarri ohi ditut, eta ez naiz damutu, izan ere, etiketa horietako asko erabat gainbehera etorri direlako eta sorpresa ematea lortu dutelako.

Taldea osatu duten guztiei eman beharko nizkieke eskerrak, denek lortu baitute niregan zerbait, baina bereziki Maialeni eskertu behar diot. Askok sekulako harremana genuela pentsatuko zuten, baina ez zen horrela. Maialen eta ni izaeraz oso antzekoak izan bagaitezke ere, ez ginen gaur ezagutzen garen bezala ezagutzen. Gaur, laguntzat dut, oso laguntzat. Larraulen niretzat sekulako makulua izan da. Alai egon naizenean alaiago jartzen lagundu dit, eta triste nengoenean ere irribarre bat, eta laguntza guztia eskaini dit. Maialen ezagutu dut, eta benetan nik uste lagun handi bat egin dudala. Juleni ere eskertu beharko nioke. Egia esateko, beldurra nuen. Iaz ezagutu nuen sekulako pertsona zen, eta nolabait ere nik animatu baldin banuen ere ikastaroan hastera, gerora etorri ziren gure zalantzak. Beldurra genuen ea elkar aguantatzen amaituko genuen. Julenek gehiago disfrutatzen lagundu dit, ikasten, bera entzuten, bera ulertzen eta berarengandik ikasten. Askotan hitz egin dugu gure baitan zer gustura sentitzen ginen ikastaroan, jendearekin, baina inoiz ez elkarrekin. Begirada batez ulertzen ikasi zaitut. Lagun izaten ulertu zaitut, eta askotan elkar hobetu edo aldatu beharrekoak esateak pila bat bete nau.

...JARRAITUKO DU